 |
|
|
Pisma
Ostatnią część Biblii Hebrajskiej, najbardziej zróżnicowaną i najtrudniejszą do spójnego usystematyzowania, tworzy zbiór Pism (hebr. Ketubim), obejmujący 11 ksiąg spisanych w ostatnich stuleciach epoki przedchrześcijańskiej.
Księgi zaliczane do Pism można podzielić na cztery grupy. Pierwszą stanowią dzieła o charakterze poetyckim, do których należą Księgi: Psalmów, Przysłów i Hioba. Wśród Pism  są to dzieła bez wątpienia najstarsze. W Księdze Psalmów znalazły się utwory powstałe w X w. przed Chr., a nawet wcześniej, oraz późniejsze, z okresu wygnania babilońskiego i czasów przebudowy powygnaniowej. Łączy je wspólny kontekst liturgiczny, w którym powstały i były przekazywane. Psalmy to zapis modlitewnego nurtu życia Izraelitów. W Księdze Przysłów znalazła się mądrość Izraela oraz mądrość narodów i ludów ościennych, wyrażona w języku i kategoriach religii monoteistycznej . Księga Hioba podejmuje problem cierpienia niezawinionego. Wszystkie trzy stanowią rezultat długotrwałego gromadzenia doświadczeń i nauk, których aktualność i żywotność potwierdzały się przez wiele stuleci.
Drugą grupę stanowią: Pieśń nad Pieśniami, Księga Rut, Lamentacje, Księga Koheleta i Księga Estery, obejmowane nazwą Pięciozwoju (Chamesz megillot). Również one pozostają w ścisłym związku ze środowiskiem liturgicznym. Każdą czytano podczas jednego z dorocznych świąt  wyznaczających rytm życia religijnego Izraelitów.
Do grupy trzeciej zalicza się Księgę Daniela, która w kanonie katolickim należy do ksiąg prorockich. Ponieważ jednak powstała ona dopiero w drugiej połowie II w. przed Chr., gdy wygasł już profetyzm i zbiór Proroków był zamknięty, w Biblii Hebrajskiej została dołączona do Pism.
Grupę czwartą tworzą księgi o profilu historycznym: Pierwsza i Druga Księga Kronik oraz Księga Ezdrasza-Nehemiasza obejmująca epokę od stworzenia świata i człowieka do reform religijnych przeprowadzonych przez Ezdrasza i Nehemiasza w drugiej połowie V w. przed Chr. Anonimowy autor (lub autorzy) podjął w nim nowe przemyślenia nad przebiegiem i sensem dziejów Izraela, w większości oparte na Pięcioksięgu i deuteronomicznym dziele historycznym, dokonane pod kątem nowych potrzeb dla ludu Bożego. "Kronikarskie dzieło historyczne" zamyka Biblię Hebrajską, chociaż jego pisemne opracowanie nastąpiło wcześniej niż kilku innych ksiąg ze zbioru Pism.
Większość ksiąg ze zbioru Pism przypisano postaciom z zamierzchłej przeszłości. Najpopularniejsze było odwoływanie się do Dawida (wiele psalmów), Salomona (kilka Psalmów, Księga Przysłów, Pieśń nad Pieśniami), Jeremiasza (Lamentacje), Daniela (Księga Daniela) i Ezdrasza (Księga Kronik oraz Księga Ezdrasza-Nehemiasza). Inne pisma pozostały anonimowe. Ponieważ proroctwo ustało, a wierzono, iż natchnioną księgę mógł napisać tylko prorok, autorstwo kilku ksiąg przesuwano znacznie wstecz. Jednak nawet z historycznego punktu widzenia nie była to praktyka fałszywa. Wiele ksiąg zawiera tworzywo bardzo starożytne, pomimo że ich spisania dokonano dużo później.
|
|
|
|
